. برای اینکه تابوت سربازان آمریکایی با هواپیما به خاک آمریکا وارد نشود، بهترین راه البته پایان دادن به حملات آمریکا به خاک دیگر کشورهاست. اما باراک اوباما در طول مبارزه انتخاباتی گفته بود برنامه او بازسازی قدرت آمریکادر جهان است و قدرت آمریکا امروز همانطور که همه میدانند اساسا بر توان نظامی آن استوار است. به همین جهت اوباما برای پایان دادن به تلفات آمریکایی ها نه به پایان دادن به جنگ ها بلکه به آخرین طرح های پنتاگون متوسل شده است. او که از اینترنت و وبلاگ برای مبارزه انتخاباتی به نحوی بی سابقه استفاده کرد، اکنون میکوشد بیش از پیش صحنه جنگ های خاورمیانه ای آمریکا را به نوعی بازی کامپیوتری تبدیل کند که در آن ,سربازان, آمریکایی از هزاران کیلومتر فاصله به همان ترتیب ,میجنگند, که نوجوانان درکلوپ های بازی با حرکت دادن دسته جوی استیک خود روی ماشین های بازی. اما اینجا صحنه، مجازی نیست، محل واقعی زندگی مردم در افغانستان، پاکستان یا عراق است و با هر حرکت دست ,خلبان,، یا بهتر بگوئیم کسی که نقش خلبان را بازی میکند، خانه های مردم ویران شده و اجساد شهروندان غیرنظامی روی هم تلمبار میشود.
سلاح جدید، روبوت هایی است به نام Predator، یا[unmanned aerial vehicle[UAV)یا drone یا هواپیماهای بدون سرنشین. این روبوت ها که پنتاگون و سازمان سیا از دهه ۶۰ در دوره جنگ ویتنام روی آن کار کرده و آن را تکامل داده اند، اگرچه پرواز میکنند و ظاهری شبیه هواپیما دارند، ولی در واقع سلاح های سنگین هستند مجهز به لیزر و موشک های هوا به زمین که میتوانند در ارتفاع ۸۰۰۰ متری به مدت ۲۴ بمانند. در تمام طول سال جاری حملات با این سلاح ها به پاکستان لاینقطع ادامه داشته است و گزارش رسانه های بزرگ از نتایج آن ها به صورت اعلام تلفات از ,طالبان ها, اعلام میشود، در حالیکه در واقعیت مدت ها طول می کشد تا مقامات پنتاگون و ناتو در یابند به کجا شلیک کرده اند، حمله چه تعداد تلفات داشته، چه کسانی ,تلف, شده اند. در این ضمن در روی زمین مردم اجساد قربانیان را که تعداد زیادی از آنها را کودکان و زنان تشکیل میدهند از زیر خرابه های خانه های خود بیرون می کشند. انکار یا نادیده گرفتن قربانیان غیرنظامی که بنا بر گزارشات حدود ۹۸ درصد تلفات را تشکیل میدهند بهترین ابزار طالبان ها و نیروهای بنیادگرا برای تقویت مواضع خود در میان مردم است. حتی خود دستگاه امنیتی پاکستان گزارش داده این سلاح ها تا کنون عده ای زیادی نیروی تازه نفس به طالبان ها اهدا کرده که به انگیزه گرفتن انتقام خون بستگانشان که توسط این هواپیماها کشته اند به جنگجویان طالبان می پیوندند. به عبارت دیگر قدرت های جهانی بعد از اینکه در تلاش برای تسلط کامل بر جهان، در همکاری با حاکمان مستبد و نیروهای واپسگرای محلی نیروهای دموکرات، سوسیالیست و سکولار را در اغلب کشورهای خاورمیانه به شکست کشانده و به حاشیه راندند و میدان را برای بنیادگرایانی بازکردند که خود را به ماشین کشتار تبدیل کرده اند، حالا ارتش های خود را نیز به ماشین های کشتار در معنای واقعی کلمه تبدیل میکنند.
ماتیو کارنویسنده و روزنامه نگار انگلیسی که در رابطه با بحران خاورمیانه کار کرده است می نویسد حوزه استفاده از روبوت های کشنده گسترده تر از پاکستان است. به نوشته او در حال حاضر ۵۰۰۰ عدد از این روبوت ها در عراق، افغانستان و پاکستان مستقر شده است. به عقیده کار این ماشین های کشتار ممکن است به سلاح عمومی جنگ های قرن بیست و یک تبدیل شوند. او می نویسد در شرایطی که آمریکا از فقدان نیروی انسانی برای جنگ هایش رنج می برد، این سلاح ها را یک گزینش ضروری به شمار می آورد. بعلاوه جنگ های آمریکا در مناطق دور دست با شرایط جغرافیایی دشوار و عدم آشنایی سربازان آمریکایی با زبان و فرهنگ محلی، رهبران سیاسی و نظامی را به استفاده از این سلاح ها ترغیب میکند و به ارتش آمریکا امکان میدهد که در هرنقطه ای از زمین بدون ترس از افزایش تلفات بجنگد. براساس برنامه تسلیحاتی پنتاگون تحت عنوان Future Combat Systems – FCS که بودجه ۲۳۰ میلیاردی برای آن تعیین شده، قرار است وزارت دفاع آمریکا تا سال ۲۰۱۵ حدود ۱۵ درصد نیروهای مسلح خود را روبوتیزه کند. ماتیو کار اضافه میکند دکترین بیمارگونه نظامی تحت عنوان ‘Full Spectrum Dominance’ که فانتزی تسلط کامل از طریق تکنولوژی نظامی را در سر می پروراند، با این سلاح ها تقویت شده و در استفاده گسترده تر از آنها نقش بازی می کند.
ماتیو کار در ادامه مقاله خود که در تاریخ ۱۳ مارس امسال منتشر شده است، درباره خطرات آتی و کنونی روبوت های کشنده هشدار داده که چکیده ای از آن را در زیر میخوانید:
, شوق و شوری که برای کاربرد این سلاح ها بوجود آمده نگرانی در مورد جنگ های آتی و عواقب آن را افزایش میدهد. در شرایط کنونی این ماشین ها معمولا توسط خلبان های تعلیم دیده که در کنار دستگاه در فاصله ۷۵۰۰ مایلی نشسته اند اداره میشوند. ولی هفته گذشته برای اولین بار یک حمله موفق توسط سربازان معمولی در عراق به اجرا در آمد که این احتمال را تقویت میکند روزی بیاید که سربازان به جنگ بروند بدون اینکه حتی پا به میدان جنگ گذشته باشند. در حال حاضر انسان بخشی از زنجیر کشتار است، ولی شاید دیر نباشد روزی که خود ماشین ها تصمیم بگیرند کی و به کدام هدف شلیک کنند.
پیت سینگر متخصص روبوتیک در کتاب جدیدش تحت عنوان: ,Wired for War, پیش بینی می کند این ماشین ها میتوانند عصر جدیدی از ,جنگ های بی هزینه, را بوجود بیاورند که اشتیاق و وسوسه به جنگ را بیش از پیش تشویق میکند. منتقدان دیگر در باره ی رقابت تسلیحاتی مبتنی بر روبوت ها هشدار داده و اعلام خطر میکنند که ممکن است این ماشین ها توسط تروریست ها در جهت معکوس تنظیم شده و علیه سازندگانش به کار روند.
مدافعین جنگ های روبوتی ادعا میکنند روبوت ها مانع جنایت های جنگی میشوند زیرا انگیزه های احساسی انسان مثل خشم و انتقام در عملکرد آنها دخالت ندارد. ولی قتل شهروندان غیرنظامی در جنگ های مدرن لزوما ناشی از احساسات نیست، بلکه از محاسبات ,مبتنی بر عقل, و یا , خسارت جانبی, ناخواسته برمیخیزد و مشکل بتوان با ماشین این مساله را حل کرد.
ژنرال وست مورلند یکی از فرماندهان جنگ ویتنام در سال ۱۹۷۰ گفته بود امیدوار است روزی توسعه نظامی باعث شود , ماشین ها تا آنجا که ممکن است جای انسان را بگیرند., حالا که پنتاگون رویای تبدیل ارتش به پلیس روبوتی برای کنترل گوشه های تاریک جهان را در سر می پروراند، شاید آن روز رسیده باشد.
ماه گذشته نیویورک تایمز گزارش داد باراک اوباما در نظر دارد تاکید بر پیشبرد دمکراسی در پاکستان را کنار بگذارد و استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین در مرز افغانستان را قویا تشدید کند. در این ضمن اجساد انسان ها روی هم انباشته شده و مشکلات سیاسی و اجتماعی که کشورهایی مثل پاکستان را بی ثبات میکند، از کانون توجه به کنار میرود.
بهای تنها یک عدد ماشین جنگی ۴٫۵ میلیارد دلار است.این پرسش به جایی است که در پاکستان، کشوری که مدارس مذهبی غالبا تنها شکل قابل دسترس آموزش است و در حال حاضر فقط ۲٫۶ درصد تولید کل ملی را صرف آموزش میکند، چرا این پول ها و منابع در سیستم سکولار آموزشی سرمایه گذاری نمی شود. این پرسش نیز بجاست: آیا اگر به جای سرمایه گذاری روی صنایع پیشرفته جنگی که دهقانان پاکستانی را از طریق کنترل از راه دور به قتل می رساند، روی حمایت از جامعه مدنی شکننده ولی چالاک پاکستان سرمایه گذاری میشد، ثبات کشور دردراز مدت بهتر تامین نمی شد.