ستــــاره ديــــــده فـروبست وآرميـــــد، بيا
شراب نور به رگ های شب دوید بیا
ز بس به دامـــن شــب اشک انتظارم ريخت
گـــل سپيــــده شگفـــت وسحر دميــد، بيا...
شهـــاب يـاد تـــو در آسمـان خـاطــــــر مـــن
پيـــاپی از همـــه سو خط زر کشيـــد، بيا
ز بس نشستم و با شب حـديــــث غــــــم گفتم
زغصه رنگ مـن و رنگ شب پريد، بيا
بـــه وقـت مـرگـم اگــــــر تازه می کنی ديدار
بهــــوش بـاش کــه هنگـام آن رسيـــد، بيا
به گـام های کسان می برم گمــان کــه تــويی
دلـم ز سينــه بيرون شــد زبس تپيــــد، بيا
نيامدی کــه فلک خوشه خوشـه پروين داشت
کنــون کــه دست سحر دانه دانه چيـد، بيا
اميـــــد خاطـــــــر سيمين دل شکسته تـــويـی
مــرا مخـواه از اين بيش نا اميـــــــــد، بيا
سيمين بهبهانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر