سروده ی از بانو حسنیه عثمان

تو میایی
هزاران دشتِ خالی ،باغ میگردد
به پیوند نگاهم بادوچشمانت،جهان آباد میگردد
سخن در آشتی هایت صدای موج میارد
و شهرسرد غربت ناگهان برباد میگردد
میان دستهای ما
سرانگشتان تو گویی لهیب شعله را از پنجه میراند
و لمس آشنایی رابه زنجیر نهان در پرده میخواند
کتاب زندگی در برگ هایش با تبسم رنگ میگیرد
شک وتردید میمیرد
تو باشی،ازغم فردا نمی ترسم
به هرسرما نمی لرزم