حکایتی از مثنوی معنوی مولوی

  مولانا در مثنوی اورده است :   مي‌گويد كسي نزد حضرت موسي رفت. گفت به من زبان حيوانات بياموز. حضرت به او جواب داد كه در خور تو نيست، برو. قبول نكرد و بالأخره موسي آن علم را به او آموخت. مرد به خانه‌اش رفت، در خانه سگ و خروس و استري داشت. ديد آن‌ها بر سر ته ماندة غذا دعوا مي‌كنند. يكي به ديگري مي‌گفت تو نامردي كردي و نگذاشتي ما غذا جمع كنيم. خروس به سگ مي‌گفت نگران نباش، فردا استر اين آقا مي‌ميرد و شكمي از عزا در مي‌آوريم. تا مرد اين را شنيد، رفت و استر خود را فروخت و به خانه بازگشت. ديد سگ به خروس مي‌گويد ديدي دروغگو از آب درآمدي و آن وعده‌اي كه دادي وفا نشد. خروس گفت اين مرد اين كار را كرد تا زيان را بر گردن ديگري بيندازد. پس فردا غلامش مي‌ميرد و میهمانی برپا مي‌شود. مرد غلامش را هم فروخت. به خانه بازگشت و ديد دوباره ميان سگ و خروس دعوا شده است. اين بار خروس به سگ مي‌گفت اين بار حتماً خودش مي‌ميرد و حتماً سفرة چرب و رنگيني خواهيم داشت. مرد بيچاره سراسيمه نزد حضرت موسي رفت. موسي گفت به تو گفتم اين علمي نيست كه در خور تو باشد و تو را به هلاكت خواهد كشاند. ديگر گريزي نيست و تو خواهي مرد. چند بار زيان را بر دوش ديگران انداختي، حالا خودت بايد اين زيان را بر دوش بگيري.
نمونه‌هايي از اين قبيل، در مثنوي فراوان است