فاجعه مهاجرت از نتایج جنگ سوریه و لیبیا است .

فرار و پناهجوئی، از نتایچ

فاجعه در سوریه و لیبی است!

یونگه ولت – ترجمه رضا نافعی

هر روز اتوبوس هائی حامل مهاجران از دمشق پایتخت سوریه به حرکت در می آیند. بلیط برای سفر را می توان از دفاتر مسافرتی تهیه کرد. بهای بلیط برای هر نفر بین 300 تا 400 دلار است، بسته به این که مقصد کجا باشد. با بلیط ارزانتر می توان به شهر بندری تریپولی در لبنان و از آنجا با کشتی به شهر ازمیر در ترکیه رفت. اگر کسی بخواهد از فرودگاه بیروت به استانبول پرواز کند باید مبلغ بیشتری بپردازد. در شهر بُسفر و حتی بغداد شایع است که دولت آلمان درنظر دارد برای انتقال پناهجویان به آلمان و پذیرش آنها مستقیما کشتی هائی به سواحل ترکیه بفرستد، تا دیگر عکس های غم انگیز کودکان غرق شده در سواحل مدیترانه بوجود نیایند. سفر از تر کیه به یونان از طریق دریا ادامه می یابد. برخی از پناهجویان دو، سه و یا چهار بار تلاش می کنند تا با قایق های تفریحی خود را به جزایر یونان برسانند. در این حالت پناهجویان به امید خدا به دریا فرستاده می شوند و هدایت قایق نیز به یکی از آنها سپرده می شود که در ازای هدایت خطرناک قایق خود از پرداخت هزینه معاف می گردد. پناهجویان هزینه سنگین این سفر را که می تواند به 10 هزار یورو بالغ گردد با گرفتن کمک از خویشان و یا فروختن اموال تامین می کنند. آنچه مسلم است این است که فقط طبقه متوسط قادر به تهیه این هزینه است. سیاستی که آلمان اخیرا برای پناهجویان در پیش گرفته در درجه اول کششی جادوئی برای آموزگاران، داروسازان، مهندسان و پزشکان سوریائی دارد، حالا دیگر کار به جائی رسیده که در سراسر سوریه اسم نویسی در کلاس آموزش زبان آلمانی وسیله ای برای تفاخر شده است. بسیاری که تلاش هایشان در سالهای گذشته برای دست یافتن به ویزای آلمان از طریق سفارت آلمان در بیروت بی نتیجه مانده اینک تن به پذیرفتن راه پرخطر و بسیار پر هزینه فرار می دهند.

بازتاب زندگی فلاکت بار قشرهای تهیدست اجتماعی و پناهجویان فلسطینی در سوریه در رسانه ها ناچیز است. کار به جائی رسیده که امروز بیش از 150 هزار پناهجوی فلسطینی مقیم سوریه ناچارند همان فضای محدود حیاتی که در اختیار دارند را نیز با خویشان و دوستانی ازاردوگاههای پناهجویان در لبنان تقسیم کنند. وضع مواد خوراکی نیز در ساختار مافیائی حاکم بر اردوگاه » تل زعتر» در شمال اردن و بیشتر از آن در شهرهای اردن چنان فاجعه آمیز است که بیش از 120 هزار نفر به سوریه بازگشته اند. کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان (UNHCR)اعلام کرد که فقط در ماه ژوئیه بیش از 1300 سوریائی به میهن خود بازگشته اند. آنها می گویند بدلیل نداشتن امنیت و چشم انداز آینده و نیافتن کار ثابت به سوریه باز می گردند. افزون بر این ها؛ کودکان باید دومرتبه به یک مدرسه جدی بروند.

روز پنجشنبه بار دیگر گفته شد که گروههای وابسته به داعش در شمال سوریه برای چندمین بار از گازهای مرگبار استفاده کرده اند. یک سخنگوی وزارت خارجه روسیه اظهار داشت، گزارش های متعددی از منابع گوناگون دریافت شده و شورای امنیت باید با » توجه ویژه» این خطر را مورد بررسی قرار دهد. حسین امیر عبداللهیان معاون وزیر خارجه ایران در دیدار با پرزیدنت بشار اسد همکاری سیاسی، اقتصادی و نظامی ایران با کشور جنگ زده سوریه را مورد تاکید قرار داد، بویژه در عرصه مبارزه با تروریسم در سوریه . وی گفت سوریه یک کشور مستقل است و حق دارد «برای آینده خود تصمیم بگیرد». عبدالهیان در یک کنفرانس مشترک مطبوعاتی با همتای سوریائی خود «فیصل مقداد» بر هماهنگ بودن مواضع ایران با روسیه مبنی بر این که برای هرنوع حل سیاسی مسئله سوریه پرزیدنت اسد باید نقشی مرکزی داشته باشد، تاکید ورزید. در حال حاضر نقشه صلح وزارت خارجه ایران در دمشق مورد بحث است. تهران در نظر دارد پیشنهاد هائی – برای آتش بس، تشکیل دولت اتحاد ملی، تغییر قانون اساسی، انتخابات مجلس – به سازمان ملل متحد عرضه کند. عبدالهیان قبلا در بیروت با استفان میستورا، نماینده ویژه سازمان ملل برای سوریه و جبران باسیل وزیر خارجه لبنان گفتگو کرده بود.

سیاست اسکان و شهرک سازی آنکارا

در حال حاضر در بسیاری ازجبهه ها زد و خورد ها ادامه دارد. هیچ یک از طرفین موفق به پیشروی نشده اند. فرستنده تلویزیونی لبنانی » المیادین» در هفته گذشته گزارش داد که واحد های «اویغور» از ترکیه وارد سوریه شده و در دو روستا واقع در شمال استان ادلیب اسکان داده شده اند. این ها باید مانند مهاجران؛ هم در روستا ها کار و هم از آن دفاع کنند. نخستین بار در سال 2013 آشکار شده که اویغورهای چین از طریق ترکیه وارد سوریه شده اند و در آنجا نخست به گروه النصرت و بعد به داعش پیوسته اند. به قرار مشهود ترکیه در نظر دارد با سیاست شهرک سازی بخشی از شمال سوریه را تحت نفوذ خود در آورد. در آغاز سال جاری افراد مسلح «جیش الفتح» که ترکیه، عربستان سعودی و قطر هزینه آنها را می پردازند به ادلیب حمله کردند.