۱۳۹۲ شهریور ۶, چهارشنبه

شعر از رهی معیری

دوش تا اتش می از دل پیمانه دمید
نیمه شب صبح جهان تاب به میخانه دمید
گریه ها کردم و نشناخت مرا اهل دلی
شدم ان سوسن وحشی که به ویرانه دمید
اتش انگیز بود باده نوشین گویی
نفس گرم رهی از دل پیمانه دمید
        ((رهی معیری
ارسال شده توسط در

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)