آخرین شعر که گفتم باز یادم با تـو بود...
... من که غرق خویش بودم نمیدانم چه کسی آن را سـرود
در خیالم می سرودم از تو باز..
می گشـودم پرده های رمز و راز..
میزدم بر سیم سازم پنجه ای..
میساختم آهنگ و شعر تازه ای...
چون که شعرم رو پایان می رسید ..... پنجه هایم روی سازم می دوید.....
باز نغمه نغمه ی چنگ تو بو بود... گوش کردم آهنگ آهنگ تو بود
ســاز می زد ....... شــعر می آمـد..........
ولی بی اخـتیار....
دفـترم افـتاده از دستم کـنار.....
این ترانه خـاطـراتـت زنده کـرد
....... عطـر تو پیچـید در جـانم مـرا دیـوانه کـرد...........
یک نفـر من را ز شعـرم رانـده بود.............
گوئیا یک قـصه از بی مـهریت جـا مـانده بـود...........
آخرین شـعری گفـتم باز یادم با تــو بود.......................
مــن که غـرق خویـش بـودم نمـی دانـم چه کسی آن را سـرود.. .....
« شاعر شناخته نشد »
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر