از مولانا

1. 
   

   
   

   بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست  
   

   1. 
      

   بگشای لب که قند فراوانم آرزوست
   
   ای آفتاب حُسن برون آدمی ز ابر
   ...
   کان چهره مشعشع تابانم آرزوست
   
   بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز
   
   باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست
   
   گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو
   
   آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست
   
   وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست
   
   وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست
   
   در دست هر که هست ز خوبی قراضه‌هاست
   
   آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست
   
   این نان و آب چرخ چو سیل‌ست بی‌وفا
   
   من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست
   
   یعقوب وار وااسفاها همی‌زنم
   
   دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست
   
   والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود
   
   آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست
   
   زین همرهان سست عناصر دلم گرفت
   
   شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
   
   جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او
   
   آن نور روی موسی عمرانم آرزوست
   
   زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول
   
   آن‌های هوی و نعره مستانم آرزوست
   
   گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام
   
   مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست
   
   دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر
   
   کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
   
   گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما
   
   گفت آن که یافت می‌نشود آنم آرزوست
   
   هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد
   
   کآن عقیق نادر ارزانم آرزوست
   
   پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها از اوست
   
   آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست
   
   خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز
   
   از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست
   
   گوشم شنید قصه ایمان و مست شد
   
   کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست
   
   یک دست جام باده و یک دست جعد یار
   
   رقصی چنین میانه میدانم آرزوست
   
   می‌گوید آن رباب که مردم ز انتظار
   
   دست و کنار و زخمه عثمانم آرزوست
   
   من هم رباب عشقم و عشقم ربابی‌ست
   
   وان لطف‌های زخمه رحمانم آرزوست
   
   باقی این غزل را ای مطرب ظریف
   
   زین سان همی‌شمار که زین سانم آرزوست
   
   بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق
   
   من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست     
   

   1.