*************************************
از فرار اسماعیل خان تا تصرف هرات بدست طالب ها سنبله ۷۴
بخش دو - ادامه بحث فرار اسماعیل
پیش از رسیدن طالب ها به داخل شهر ٬ جاده هرات اسلام قلعه ٬ منتهی به ایران در تاریکی شب در ازدحام عجیبی فرو رفته بود اکثریت فرماندها ن و سرگروهای جمعیت اسلامی که ٬ خانواده های خود را در روزهای قبل به ایران فرستاده بودند ٬ راه فرار را درپیش گرفته خود را به بندر اسلام قلعه رسانده بودند . یک شاهد عینی اقای دانش احمدی در صفحه ی فیسبوکش نگاشته است : من شاهد انروز بودم جنگ این دو گروه جهادی وحشتناک خونبار و ویرانگر بود اما روز فرار گروهای جهادی دولتی شگفت انگیز بود این ها سوار بر زرهپوش ها و ماشین های محاربوی راه فرار بسوی ایران را در پیش گرفته بودند و سپس طالب ها با موتر های پیکپ سر رسیده به تعقیب انها پرداخته بودند .
انشب ستاره دنباله دار که با نور سفیدی دمش را بالا افراشته بود ٬ ستاره ایکه می گفتند انواع وحشت و تداوم دهشت را خبر میدهد در عمق اسمان شعله کشیده بود . حوالی ساعت های پنج صبح همه فرماندهان فراری بشمول اعضای هییت کابل اقای عبدالله عبدالله انجا در گمرک اسلام قلعه برای عبور به خاک ایران لحظه شماری میکردند ٬ خجلت شکست مثل افسونی روی سیما ها سنگینی میکرد اما برق تب الود نجات که بدست مجاهدین طالب ها اسیر و کشته نشده بودند و اینک با چمدانهای مملو از پول به خاک ایران دوست و همراز جهاد وارد می شوند در چهره ها موج می زد .
انچه که بیاد این فرماندهان نبود سرنوشت ان « بیش از بیست هزار نفر » تحت فرماندهی این ها بود که در میدانهای جهاد عظمت طلبی گروهی کشته یا اسیر گردیده بودند٬ انها چه شدند بر مرده و زنده شان چه گذشت ٬ خانواده شان اندوه جانگداز مرگ فرزندان را چگونه تحمل کردند کسی چیزی نمی گفت .
( با روشن شدن هوا در شهر هرات مردم جرأت کردند از خانه هایشان بیرون بر ایند ... ترس و و حشت بر همه مردم سایه افگنده بود .. ولی آنچه تعجب همه را بر انگیخت آن بود که تعداد نیروهای طالبان « جوانان کم سن و سال » که شب وارد شهر شده واکنون در چها راهی ها و مناطق مهم جابجا بودند بسیار اندک بود ... تعداد جنازه ها .. در کنار جاده رها شده بودند . قربانی استبداد و خیانت رهبران خود گردیده بودند ) ۱
درشب اشغال هرات توسط طالب ها حوادث خونینی اتفاق افتاده بود اجساد آدمی چه در منطقه شابید و چه در جوار جاده ها و جویچه ها بر زمین افتاده بود ٬ کس نمیدانست در انشب که ؟ ماشه ها را کشیده است ٬ جهادی ها مجاهدین یا جهادی های طالب ها ٬ اما کشته شده ها همه فرزندان وطن بودند که به اکراه و اجبار به جبهات جنگ برده شده و خونهای ریخته شده همه قرمز بودند .
علت‌های شکست لشکر اسماعیل خان که بلحاظ کمیت و داشتن اسلحه و تخنیک محاربوی طوپ ها و تانک ها و حتی قوتهای هوایی « جت های جنگی » که چند برابر طالبان از توانمندی برخوردار بود٬ فراوانند .پیروزی طالب ها پیش از اینکه به توان نظامی٬ روحی و روانی و ستیزه جویی انان مربوط باشد دقیقاً از عدم مشروعیت حکومت خودکامه و استبدادی اسماعیل خان که مورد حمایت مردم و حتی حمایت لشکریانش قرار نداشت بر خواسته بود . در ضمیر مردم اسماعیل خان و فرماندهان جهادی اش آقایان علاولدین - شریف یلانی – صفی الله افضلی -ظاهر عظیمی -اکبری -ذبیح الله -عارف رستمی احمد قتالی – ظاهر وغیره با سابقه ترور ٬ آدم کشی راهگیری و یغماگری همه چهرهء یک هیولای استبداد پنداشته می‌شدند . از همین رو لشکر ۲۵ هزارنفری با جلب و احضار اجبار ی در برابر کمیت محدودی طالب ها بشکست مواجه گردید و کسی بر نخواست تا بخاطر او و امارت خود کامه اش ٬که تبینی از تجزیه کشور را به نمایش گذاشته بود جانش را بخطر اندازد .در‌واقع اسماعیل خان دشمن ابلهی بود که شکست آن نصیب طالبان شده بود .
نظامیان فرهیخته میدانند ٬ هر فرمانده که درجه احضارات محاربوی و روحی و روانی قوتهای خودی و همچنان از دشمن را قبل از عملیات های محاربوی مورد ارزیابی قرار ندهد در میدان جنگ بیرحمانه شکست خواهد خورد .جنگهای این هر دو گروه عظمت خواه « جهاد علیه جهاد »که هردو گروه با استفاده از استراتیژی سو استفاده از مذهب کار برد خشونت را حکم الهی تصور می نمودند افراد خود را با اغوا و فریب در بستر تفکر جهادی ؟ به کشتن و کشته شدن ترغیب می نمودند انها در تبلیغات شان هیولای از همدیگر ترسیم ٬یکدیگر را مقصر قلمداد میکردند اما هردو بعنوان پشت و روی یک سکه مورد نفرت توده های مردم قرار داشتند ٬ در مجموع زخم های بسیار ماندگار و غیر قابل فراموشی کشتار وویرانی های بیشماری را در حوزه عرب کشور نصیب مردم کرده‌اند .
تاریخ جنگهای گروهی در حوزه جنوب غرب میان مجاهدین اسماعیل خان و مجاهدین طالب ها بعنوان زنجیره جنگهای کابل تنها تاریخ پیروزی و شکست ها ٬ استبداد و تفنگسالاری ٬ غارت و چپاولگری و وابستگی خارجی نیست ٬ بلکه بایستی انرا تاریخ قتل و کشتار دها هزار شهروندان بی‌گناه و آن‌هایی که جهاد را یک نوع برداشت افراطی از دین و خطر جهانی می پنداشتند ٬ استمرار بی پایان ترور ٬ تخریب و تخطی های صریح حقوق بشری تجاوز بر حریم خانوادها تصور کرد .این جنگ‌ها بالاترین درجه تروریسم را در تاریخ به نمایش گذاشته‌است که فرماندهان آن مرتکیبین نا بخشودنی این فجایع اند ٬ که بایستی روزی در برابر دادگاهای عادلانه پاسخ گوی اعمال خود باشند .
۱- سایت انتر نیتی حفظ تاریخ چهل سال اخیر-
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر