یک قدم تا نابودی

تیم اصلاحات؛ یک قدم تا نا امیدی کامل

پروسه بازشمارش شفاف آراء هرگز مطابق خواسته های تیم اصلاحات به فرجام خوش نمی رسد.

گزارشنامه افغانستان : فضل احمد معنوی سر گروه ناظران تیم اصلاحات و همگرایی گفته است: تعهداتی که سازمان ملل متحد با پا درمیانی سفارت امریکا کرده بر آورده نشود ، روند تفتیش را ترک خواهیم کرد.

البته وی می داند که درآن «تعهدات» هیچ ضمانتی وجود ندارد. اصل ضمانت، به قطعات مختلف میان هزاران صندوق انتخاباتی تقسیم شده است. آن چه پیوسته و بی برگشت از کف می رود، زمان است.

مجموع مصاحبه های افراد منتصب به اصلاحات به ویژه آقای معنوی بیانگر آن است که آنان هیچ امیدی، احساسی خوشبنیانه و احساس پیروزی نسبت به فرجام این پروسه ای که همه روزه، اعتبار و انرژی آن ها را سوهان میزند؛ ندارند. به این نتیجه رسیده اند که کش وقوس و گسست- پیوست تیم اصلاحات تصویر تیره ای از آنان در اذهان عمومی ایجاد کرده است.

باید بازهم مکرر بگوییم که تیم اصلاحات نباید بیش ازین چشم انتظار رسیدن به قدرت سیاسی باشد. پیش ازین، دلایل و زمینه های استراتیژیک موضوع را به تکرار شرح داده ایم. بهتر است این دسته انتخاباتی از همین حالا، از روی بردباری تلخ، آبرومندانه از صحنه عقب بکشند و صحنه را به تیم مقابل رها کند و با تشکیل یک جبهه ی اپوزیسیون فعال برای اعتماد سازی با مدیریت بین المللی سر از نو مانور بدهد و تمرین کند. تیم اصلاحات نه با تیم تحول وتداوم، بل با راهبرد بین المللی درتقابل قرار دارد.

اگر کار به جنگ و خشونت بکشد، هیچ کس نمی تواند از قبل بفهمد چه چیزی پیش خواهد آمد. اما یک نکته کاملاً قابل پیش بینی است. آن نکته محوری این است که تیم اصلاحات در صورت روی آوری به شورش در تمامی استقامت ها با شکست کمرشکن مواجه شده و تاوان تباهی های مرحله ی خشونت را نیز خواهد داد. ادامه پخش «شنود» های افشاگرانه از مقامات نیز نتیجه ی معکوس به بار می آورد و سیمای اصلاحاتی ها را به عنوان جریانی توطئه گر ومعتاد به اعمال فراقانونی و غیرقابل اعتماد بیش از گذشته مخدوش می کند. نشر قطعه شنیداری منتسب به کریم خلیلی، آن هم پس از یک رشته توافق ها با تیم مقابل و جامعه بین المللی، صاف و ساده، بازگشت به نقطه ی بن بست کامل است. 
تیم اصلاحات نباید بیش ازین وقت خود را ضایع کند تا آن که شرایطی برسد که تمام کاسه وکوزه های فلج سازی اقتصاد، جنگ وشورش و فاجعه ی اجتماعی را برسر آن ها بشکنند. بیم آن می رود روزی برسد که چالش های انتخابات به فراموشی سپرده شود و درعوض، پرونده های خرابکاری و ترور حاصل از خشونت گری ها، روی میز دادگاه ها قرارگیرد و مانند رهبران اخوان المسلمین مصر، اکثر سرگروه ها، زیربار اتهامات مستدل جنایات جنگی در جریان شورش های انتخاباتی، کمرخم کنند.

 البته گفتن این مسایل برای اعضای اصلاحات از نظر احساسی بسیار ویرانگر و غیرقابل تحمل است. اما واقعیت تلخ تر ازآن است. امریکا روی تیمی تکیه میکند که اعتماد لازم روی مشارکت پایدار را در سوابق آنان تثبیت کرده باشد. تیم اصلاحات با استفاده از کنشگری های «تنظیمی» به عنوان یک هسته ی قرمز مورد ارزیابی قرار گرفته و حتی الامکان سعی می کنند تهدید های این هسته ی قرمز را به تدریج محدود یا به طور کامل خنثا کنند.

ازین قرار، رفت وبرگشت های تیم ناظران اصلاحاتی ها به پروسه شفاف سازی آراء آن نتیجه ی که رهبری اصلاحات به آن چشم دوخته حاصل نخواهد کرد. اگر نظرمساعدی برای روی کار آمدن تیم اصلاحات وجود میداشت، کاروان انتخابات این چنین از گردنه های سردرگم عبور داده نمیشد. حتی وضع به گونه ای است که تیم اصلاحات نباید روی گرفتن صلاحیت های اجرایی در دولت آینده، خواسته های بلند بالای خود را مصادره به مطلوب کند.